Καλοκαίρι και η πόλη αδειανή,το καταπράσινο πλέον πάρκο έρημο. Καθαρό, ήσυχο μόνο κάτι extremαδες έχουν απομείνει και χώνουν tailwhipκαι backflipsστην καυτή χωμάτινη πίστα. Πιο λίγοι φοιτητές παραμένουν/παίουν σε Starbucks, και καλά διαβάζουν για να τελειώσουν σχολές που πλερώ η αστική οικογένεια..
Για πόσο ακόμη;
Απορώ καθώς βάζω βιαστικά τα βιολογικά ζαρζαβάτια στην χάρτινη σακούλα που έβγαλα από την τσάντα της δουλειάς. Γιατί βλάκα Έλληνα να μην δώσεις την ευκαιρία σε παιδιάνα έρθουν να σπουδάσουν στην χώρα του ατέλειωτου καλοκαιριού σου. Αντ’ αυτού μάλλον είναι καλυτέρα να στέλνεις πεντέμισι χιλιάδες φοιτητές ετησίως στα βαλκάνια. Δεν θα μιλήσω για τη γενιά μου που τα foundation ήταν το must doσε περίπτωση που δεν τα έπαιρνες. Λεφτά υπήρχαν τότε, ούτε λόγος. Πως το βλέπω τώρα έχοντας καβαλήσει μερικές δεκαετίες στην πλάτη. Δεν είναι κακό να υπάρχουν και αυτοί που δεν.. ΔΕΝ πειράζει ας γίνουν οδοντίατροι σε δέκα χρονάκια, θα αποσβέσουν το κεφάλαιο του πατέρα. Αν όχι, θα την βολέψει την κόρη την αρχιτεκτόνισσα η θειά, δεν λυπάμαι. Λυπάμαι όμως που βλέπω χώρες που είχαμε σαν παράδειγμα προς αποφυγήν να μας έχουν προσπεράσει. Στην παιδεία, την καθαριότητα, το τρόπο οδικής συμπεριφοράς. Την ισότητα ρε γμτ. Κάθε χρόνο όλο και από-μακραίνει μέσα μουη ιδέα να γυρίσω, να φτιάξω και να ριζώσω. Ίσως επειδή συνήθισα να δουλεύω σε κάτι που πραγματικά δουλεύει. Δεν κάθεται, αναπτύσσεται, προχωράει, δεν κοιτάει αν έχεις AMG, αν έχεις, μαγκιά σου, αλλά αν κάνεις μλκ θα σε γράψει. Κουμπαριές, κουμπάρες και μπάρμπα δήμαρχο εδώ δεν βλέπω. Γιατί να το ξαναζήσεις λοιπόν. Αν κάτι λείπει ωστόσο είναι η γεύση της μνήμης, όχι της θάλασσας και του ήλιου, τώρα μπορώ να πάω όπου δεν μπορούσα. Αυτό που χάνω και προσπαθώ να κρατήσω είναι οι εποχές στα φαγητά. Καλοκαίρι είναι γεμιστή ντομάτα, πιπεριά, πατάτες, κολοκύθια με λάδι από τον τόπο σου. Να τρως στο μπαλκόνι και να μυρίζει όλο το flat Ελληναριό ρε. Συνταγή as is πέρσι τετοια εποχη, scroll down.
