Όπως καταπίνεις νιώθεις μια πίκρα στο λαιμό σου χωρίς να έχει συμβεί κάτι τραγικό. Είναι τέτοιες οι μέρες. Γέρνει το μάγουλό σου κάπως στην πλευρά που κοιτάζει το πάτωμα. Σκέφτεσαι κι όλους αυτούς που έχουν τα πραγματικά δύσκολα και μαγκώνεσαι. Ουφ. Και δεν είσαι μελό. Μόνο κάπου κάπου γίνεσαι. Και μετράς τις μέρες για τα Χριστούγεννα σαν παιδάκι, να έρθουν τα λαμπιόνια να μπούμε σε mood χρυσό. Μου λείπεις ρε.
🙂
🙂